چند نمونه از سنگ قبرهایی که پدربزرگم تراشیده است

در فِرِسته‌ی قبلی توضیح دادم که پدربزرگ مرحوم بنده، آقا سید علی اصغر باب‌الحوائجی در دوران جوانی چند سالی در تهران زندگی کرد. ایشان بعد از بازگشت به روستای شاهنجرین، مکتب‌داری و خطاطی را به‌عنوان شغل اصلی خود برگزید.

پدربزرگم سال‌های سال به کوه‌های شاهنجرین می‌رفت و با زحمتِ فراوان سنگ‌های بزرگ و سنگین وزن را به محل کار خود می‌آورد. ایشان با صبر و حوصله‌ی فراوان، سنگ‌ها را می‌تراشید و روی آن‌ها خطاطی می‌کرد. آرامستان شاهنجرین یکی از جاهایی است که هنر دستِ پدربزرگ من را به وفور می‌توان مشاهده کرد. سنگ قبرهایی که به هنر خوشنویسی پدربزرگ بنده مزین شده و بعضی از آن‌ها بیش از شصت سال پیش تراشیده شده‌اند. عکس‌های چند نمونه از سنگ قبرهایی که پدربزرگم تراشیده است در ادامه می‌آید.

مشاهده (عکس شماره‌ی 1)

مشاهده (عکس شماره‌ی 2)

مشاهده (عکس شماره‌ی 3)

مشاهده (عکس شماره‌ی 4)

مشاهده (عکس شماره‌ی 5)

مشاهده (عکس شماره‌ی 6)

مشاهده (عکس شماره‌ی 7)

مشاهده (عکس شماره‌ی 8)

پدربزرگ مهربانم، روحت شاد و یادت گرامی

زمانی‌که پدربزرگم (پدرِ پدرم) از دنیا رفت، پانزده ساله بودم. خیلی دوست داشتم پدربزرگم زنده می‌ماند و من در سنین بزرگ‌سالی نیز از وجودش بهره‌مند می‌شدم. این تصویرِ پدربزرگ مرحوم بنده، آقا سید علی‌اصغر باب‌الحوائجی است.

پدربزرگم در سال 1371 هنگام استقبال از پدرم در بازگشت از مکه مکرمه

پدربزرگم در روستای کاج همدان به‌دنیا آمده بود. این روستا در شهرستان درگزین همدان قرار دارد. ایشان بعد از اینکه پدرم متولد شد، به روستای شاهنجرین نقل مکان کردند. شاهنجرین نیز یکی از روستاهای درگزین است. اهالی محترم این روستا (چند وقتی است که به شهر تبدیل شده است) پدربزرگ من را می‌شناسند.

شخصی که در این عکس کلاه سفید بر سر دارد، پدر من است. او از مکه بازگشته بود. همه‌ی 
افرادی که در عکس حضور دارند از اقوام ما هستند.

پدربزرگم در زمان رضاشاه، یکی از چندین حساب‌دار پروژه‌ی خط آهن شمال به جنوب بود. او بعد از چند سال زندگی در تهران، بنا به دلایلی تصمیم می‌گیرد که به روستا بازگردد. او بعد از ترک کردن شغل دولتی، با کشاورزی، مکتب‌داری، و خطاطی گذران عمر می‌کرد.

به ترتیب از سمت چپ: حاج حسین (عموی مادربزرگم)؛ سید علی‌اصغر باب‌الحوائجی (پدربزرگ من)؛ سید
عبدالحسین باب‌الحوائجی (عموی من)؛ پسر عموی پدرم؛ سید حسین باب‌الحوائجی (پدرم)؛ سید شمس‌الدین
باب‌الحوائجی (عموی من). این عکس در سال 1371 گرفته شده است.

به خوبی یادم هست که پدربزرگم ما را تحسین می‌کرد که خوش‌خط بنویسیم. از آنجایی که خودش خطاط ماهری بود، دوست داشت نوه‌هایش نیز خوش‌خط بنویسند. به‌همین‌دلیل هرگاه به منزل پدربزرگ می‌رفتیم، یکی یکی ما را کنار خود می‌نشاند و کاغذ سفیدی جلوی ما می‌گذاشت و می‌خواست که رویش بنویسیم.

او همچنین به نظافت و به رفتار ما حساس بود. از طریقه‌ی نشستن تا درآوردن کلاه هنگام وارد شدن به مهمانی برای ما توضیح می‌داد. هرموقع به منزلشان می‌رفتیم، پیش از صرف صبحانه، ناهار، و شام از من و بقیه‌ی نوه‌ها (که آن موقع کم سن و سال بودیم) می‌خواست که دست و صورتمان را با آب و صابون بشوییم و شخصاً به این موضوع نظارت می‌کرد. از مهربانی و خوش‌اخلاقی او هرچه بگویم کم گفتم. پدربزرگم خیلی دل‌نازک بود. 

ان‌شاءالله در پست‌های بعدی عکس‌های بیشتری از پدربزرگم منتشر خواهم کرد. ایشان در زمستان 1387 فوت شدند و در آرامستان شاهنجرین همدان به خاک سپرده شدند.

شادی روح اموات، فاتحه مع‌الصلوات

عکس‌های شخصی من از نوزادی تا بزرگسالی

توی این پُست می‌خوام چندتا عکس از خودم منتشر بکنم. عکس‌هایی از نوزادی تا بزرگسالی. باز هم عکس دارم، منتهی بیشترشون چاپ شده و آلبومی هستند و باید از روی آن‌ها عکس بگیرم. در پست‌های بعدی عکس‌های بیشتری از خودم در سنین مختلف منتشر می‌کنم.

دیگه موهام دارن یواش‌یواش سفید میشن. کنار سَرَم کُلی موی سفید دارم. دیگه قصد ندارم موهامو بلند بکنم، چون سفیدیشون کاملاً مشخص میشه. اصلاً نفهمیدم چی شد که یه‌دفعه 31 سالم شد، ولی هنوز هم در درون خودم کودک 9 ساله‌ای هستم که محتاج نوازش و توجه پدر و مادرشه.

اینجا فقط ده روزم بوده :) 

شش ماهگی 

یک سالگی

9 سالگی

19 سالگی

19 سالگی

20 سالگی

21 سالگی

26 سالگی

29 سالگی

29 سالگی

29 سالگی

30 سالگی

31 سالگی